Ήθελα να ξεκινήσω το blog μου σε μία συμβολική ημερομηνία. Τι καλύτερο, λοιπόν, από σήμερα;
17/11/2010. 37 ολόκληρα χρόνια από την ημέρα του Πολυτεχνείου.
Πήγα χτες στο Πολυτεχνείο. Εν μέσω μνημονίου, Δ.Ν.Τ και τρόικας. Η ατμόσφαιρα μαγική. Ο χώρος γεμάτος κόκκινα γαρύφαλλα, ο κόσμος –ευτυχώς ακόμη, ευτυχώς πάντα- πολύς. Ασφυκτικά γεμάτο το Πολυτεχνείο.
Χτες. Σαν κάθε χρόνο. 37 χρόνια. Σαν χτες…
Μπήκαμε από την είσοδο της Στουρνάρα. Τραπεζάκια δεξιά κι αριστερά, φοιτητικές παρατάξεις, ομιλίες και μουσική από τα μεγάφωνα. Όμως…
Η πύλη του Πολυτεχνείου, η ίδια πύλη που γκρέμισαν τα τανκς πριν 37 χρόνια, καλυμμένη τώρα από αφίσες. Από πάνω ως κάτω. Αφίσες που έμοιαζαν να κρύβουν ένα κομμάτι της ιστορίας. Αφίσες κάποιας αριστερής παράταξης –και γι’αυτό ακόμη πιο αταίριαστες σ'αυτό το ρόλο- να καλύπτουν, να σκεπάζουν, να κρύβουν την πιο μελανή –και γι’αυτό την πιο εκτυφλωτικά φωτεινή- στιγμή μιας εφτάχρονης αιωνιότητας.
Αφήστε την πύλη μόνη της. Δεν φαίνεται το τανκ. Δεν φαίνεται ο θάνατος. Δεν φαίνεται το σκοτάδι. Δεν φαίνεται η δημοκρατία. Αυτή η πύλη είναι η ιστορία. Μην κρύβετε την Ιστορία. Δυο κόκκινα γαρύφαλλα μόνο φτάνουν.
Δυο κόκκινα γαρύφαλλα, καμιά φορά, είναι πιο κόκκινα από όλες τις κόκκινες αφίσες του κόσμου…
